Vandaag zijn we pas laat uit de veren. Het ziet ernaar uit dat het vandaag weer een zonnige dag wordt. Na het ontbijt werk ik de verhalen weer bij. Ik kan dit niet te lang uitstellen, anders vergeet ik ook dingen en zijn de verhalen niet volledig.

Jean heeft gisteren bekeken welke routes we verder kunnen nemen. Na onderling overleg kiezen we ervoor om in zuidelijke richting via highway 23 richting Nakusp te rijden. Ongeveer 8 km hier vandaan is een trail die we graag willen gaan lopen. Daarna rijden we verder en zien we wel waar we uitkomen.

Voordat we vertrekken maakt Jean alweer een praatje met de buren. Het zijn Shannon en Stuwart Wood uit Britisch Colombia. Ze komen net uit de richting die wij nu willen nemen en geven Jean wat info mee. Als Jean de camper afkoppelt, dan komt Shannon aanlopen en geeft hem wat informatieblaadjes en een roosje in een plastic bekertje en zegt: “For you and your wife from us, Shannon Woods”. Het roosje heft ze geplukt in Kaslo. Ik vind dat zo aardig van haar dat ik ook even een handje ben gaan geven en toen hebben nog een heel tijdje met hun vertelt.

Als Shannon en Stuwart vertrekken, zwaaien wij ze uit en even later wordt ook de motor van onze camper gestart. De mooie lucht is inmiddels veranderd in bewolkte lucht. Op het moment dat we bij het begin van de trail zijn, regent het pijpestelen. Met enige tegenzin besluiten we om verder te rijden naar Nakusp en daar naar trails te informeren.

Om in Nakusp te komen, moeten we het Upper Arrow Lake oversteken met het veer bij Shelter Bay naar Galena Bay. Om 12.50 uur zijn we ter plekke. Elk uur vertrekt het veer. We hoeven dus niet lang te wachten om over te kunnen steken. In Britisch Columbia blijkt dit allemaal gratis te zijn. Alleen als je naar Vancouver Island wil gaan, dan betaal je de hoofdprijs (volgens Shannon en Stuwart).

Op het veer stappen we uit en genieten van het uitzicht. De overtocht duurt ca. 20 minuten. Voordat we het weten zijn we al weer aan de overkant en rijden verder naar Nakusp.

Aangekomen in Nakusp blijkt dat het visitors centre gesloten is. Nou, dan maar een camping zoeken en morgen informeren. Inmiddels is het toch te laat om te gaan lopen.

De keuze valt op Coachman Campground. Als we ons aanmelden komt een heel aardige mevrouw met een golfkarretje aanrijden. Ze vertelt honderd uit. Zij en haar man hebben de camping nog niet zolang geleden overgenomen en wonen er nu 1 maand. Voordien heeft haar man op een booreiland gewerkt, dus zijn ze vaak verhuisd (o.a. gewoond in Alaska, Alberta, Texas, etc….). Ze hebben 3 kinderen van 23, 21 en 18 jaar. En haar dochter (23) is in Texas gebleven, haar zoon (21) woont bij haar broer (vanwege school) en haar jongste zoon is ook in Nakusp en helpt hun met het vele opknapwerk. 

Enfin, ze wijst ons campground 13 toe en vraagt of we hout willen voor een “campfire”. Tuurlijk wil Jean dat en na het eten zitten we weer gezellig bij het kampvuur met ……. een glaasje wijn! Dat wordt thuis afkicken (ha, ha,….). Hooguit in de keuken bij de kachel, maar dan zonder een glaasje wijn.