Vannacht niet meer tussendoor wakker geworden, maar wel om 5.00 uur wakker. Het begint dus beter te gaan met de jetlag. Jean slaapt gelukkig nog door. Eerst even het verhaal van gisteren op papier zetten zodat we dat kunnen uploaden voordat we weer vertrekken.

Na het ontbijt gaan we bij de receptie even de weblog bijwerken. Het is fris, maar het ziet ernaar uit dat het vandaag weer een mooie dag wordt. Even nog wat foto’s schieten en een rondje over de camping en dan vervolgen we onze route over de highway 3. De tanks met vies water zijn leeg en de watertank is weer gevuld, dus we kunnen er weer even tegenaan.

In Greenwood stoppen we even om foto’s te maken. Greenwood heeft officieel de titiel van stad behouden  (ondanks het feit dat het slechts een kleine 700 inwoners telt), waardoor het zich met recht “The Smallest City in Canada” mag noemen. Greenwood is ooit een echte stad geweest waar ruim 3000 mensen woonden en de kost verdienden. Het is een van de weinige mijnwerkersstadjes in het gebied waar veel historische panden in uitstekende conditie bewaard zijn gebleven. Het stadje had 5 banken, 16 hotels, 15 general stores, 3 drukkerijen, 6 advocatenkantoren en een ontelbaar aantal saloons. Het is een leuke wandeling door het stadje met mooie voorbeelden van begin 20e eeuw architectuur in The West. Vooral de verfwinkel trekt onze aandacht.

De volgende stop is Grand Forks, dit is veruit de grootste gemeente langs de Amerikaanse grens. Ook dit dorpje heeft veel panden uit het eerste kwart van de 20e eeuw. Onze tank is meer dan de helft leeg en de prijs voor benzine (CAD 1,19 = € 0,81) valt mee, dus we stoppen we bij een tankstation. We hebben 501 km gereden en moeten 120 liter benzine tanken. Dit betekent dat de camper ± 1:4 rijdt.

Rond de klok van 12.00 uur komen we aan bij “ Christina Lake”. Bij het bezoekerscentrum willen we informeren naar wandelroutes. We willen even de benen strekken en dan weer verder rijden. We hebben geluk, het bezoekerscentrum is open en we worden te woord gestaan door een vriendelijke mevrouw. Ze vraagt waar wij vandaan komen en als ze hoort dat we Nederlanders zijn begint ze volop te vertellen. Ze is namelijk getrouwd met een man van Nederlandse afkomst. Zijn vader is op 17-jarige leeftijd naar Canada geëmigreerd. Haar achternaam is Alblas (afkomstig van Alblasserdam). Ze vertelt honderd uit en laat vele routes zien, die we kunnen lopen. De keuze valt op een stuk van de “Trans Canada Trail”  (over deze route heeft vroeger een spoor gelopen). Het stuk trail loopt over de “Kettle River bridge” en komt uit bij een waterval. Volgens mevrouw Alblas is dit ca. 4 uur lopen. Dit houdt in dat we vandaag niet meer verder rijden en in de buurt blijven overnachten. Mevrouw Alblas adviseert om “Texas Creek Campground” te nemen. Dit is een Provinciale camping in Gladstone Provincial Park aan “Christina Lake” zonder “hookup”.

Voordat we gaan lopen nog even een kop koffie met een boterham en dan de spullen verzamelen voor onderweg. Bepakt en gezakt gaan we op weg. Het cameravest bevalt zeer goed. Op deze manier heb ik mijn handen vrij en slingert de camera niet heen en weer. Het gewicht van de camera is nu ook geen probleem meer, omdat dit nu over beide schouders verdeeld is.

Onderweg schieten we weer mooie plaatjes van de omgeving en genieten van de stilte. We steken de Kettle River over en na ongeveer 1,5 uur horen we de waterval. Om deze te kunnen zien, moeten we het pad verlaten en gaan bergaf richting rivier. Aan de oever van de rivier zien we de waterval en natuurlijk worden weer foto’s genomen van de prachtige omgeving.

Na 3 uur lopen zijn we weer terug bij de camper. We hebben 10 km gelopen en een voldaan gevoel. In eerste instantie was het niet de bedoeling om vandaag een trail te gaan lopen, maar dat is nu het voordeel van een camper. Je kunt doen en laten wat je op dat moment wil.Rond 17.00 uur rijden we Texas Creek Campground op. We kunnen gewoon een plek kiezen en de ranger zal vanavond het geld komen ophalen.