Sunshine Valley - Harrison Hotsprings

De laatste dag met de camper. We hoeven niet meer zoveel kilometers, dus willen eerst nog een stuk rijden en dan nog een trail lopen bij Harrison Hotsprings. Het is bewolkt en de lucht trekt steeds meer dicht. Als we uit het visitors centre komen, dan begint het te regenen. Wat een timing! Dan maar een camping zoeken en afwachten of het nog droog wordt.

De eerste 2 campings zijn volgeboekt, maar bij de 3e (Bench Campground) hebben we geluk. Jean gaat nog even bij het meer kijken en ik begin al met inpakken.

In plaats van minder regen, gaat het steeds harder regenen. Nou, dan zit er niets anders op dan een filmpje kijken en vroeg naar bed.

Midway - Sunshine Valley

Nog 2 dagen en dan moeten we de camper weer inleveren. Het zijn nog ca. 400 Km tot Abbotsford. We kunnen dus niet anders dan vandaag weer kilometers maken. Het heeft vannacht 2 graden gevroren, maar het belooft weer een mooie dag te worden. Vanochtend was het 0 graden in de camper brrrrrrrr. Jean heeft het niet koud, maar ik pak toch een extra deken.

Onderweg stoppen we even bij Spotted Lake. Dit lijkt op een meer, maar zijn in werkelijkheid een aantal merkwaardige poelen met witte randen, als gevolg van een natuurlijk fenomeen. Dit meer bevat namelijk grote concentraties magnesiumsulfaat, calcium en natriumsulfaat, plus 8 andere mineralen waaronder sporen van zilver en titanium. Wanneer in het heetst van de zomer het water verdampt, kristalliseren de mineralen zich waardoor zich de witte randen rond de ondiepe poelen vormen. Het meer wordt door de inheemse bevolking Klikuk genoemd en ze schrijven er heilige en medische krachten aan toe.

We vervolgen onze weg richting Keremeos. We hebben zin in een kopje koffie met iets lekkers. In Emmy’s Bakery drinken we een kopje koffie maar er is niet zo veel keus met betrekking tot “iets lekkers”. Dan maar in de foodstore wat gebak halen voor vanmiddag bij de koffie. Na 300 km eindigen we vandaag in Shunshine Valley. Het is grote, commerciële camping. Van camperen in de natuur is hier geen sprake. Als we naar internet informeren dan wordt aangegeven dat er een gratis wifispot is bij de receptie (dus buiten) of CAD 3,50 betalen voor internet in de camper. We kiezen voor dat laatste.In de camper meteen het internet uitproberen. Het blijkt niet zo gemakkelijk te gaan. Er moet van alles ingevuld worden waaronder de zipcode (postcode) en telefoonnummer. Beide nummer worden ongeldig verklaard omdat deze (uiteraard) niet overeenkomen met de Canadese nummers. Dus dan maar weer naar de receptie.

Bij de receptie staat nog een mevrouw met dezelfde problemen. De receptioniste heeft de internetprovider al aan de telefoon en overhandigt de hoorn aan Maria (de wachtende mevrouw). Ze kijkt verschrikt en vraagt aan mij of ik Duits spreek en haar kan helpen. Ik neem de hoorn van haar over en wordt met hulp van een man door het menu geleid. Als ik de laptop met het internet heb verbonden, kan ik Maria ook verder helpen.We komen in gesprek en zij vertelt dat ze uit Zwitserland komt. Ze is met pensioen gegaan en is nu al 5 maanden in Canada. Half mei is ze met 2 zonen naar Canada gereisd en begin augustus is haar man ook naar Canada gevlogen en haar zonen zijn even later weer terug naar huis gegaan. Ze vertelt honderd uit. Met name het noordelijke deel van Canada is nog mooier en minder toeristisch. Ze laat foto’s zien van beren, moose, edelhert, vos, wilde paarden, etc….. Voor dit gedeelte heb je wel een 4X4 nodig. Maria en haar man hebben dan ook 2,5 maanden gereisd met een 4x4 met een hele kleine woonruimte. Als je met 4 volwassenen naast elkaar staat, is de ruimte helemaal gevuld. Ze zijn over een pas gereden ter breedte van 1 auto (zonder vangrail). Op deze pas rijden ook veel vrachtauto’s. Als er een tegemoet komt, moet je achteruit totdat er ergens een verbreding is, zodat de vrachtwagen langs kan. Ze zijn verder ook bij echte natuurlijke hotsprings geweest. Op de foto’s ziet het allemaal prachtig uit. We hebben dus weer iets gevonden om uit te zoeken voor een eventuele volgende reis.

Kaslo - Midway

Als eerste even skypen met Rik. Het is voor hem en Liza nu een drukke tijd. Buiten hun fulltime baan moet ook nog veel uitgezocht en besproken worden met betrekking tot de bouwplannen. Hij heeft nachtdienst gehad en niet zo goed kunnen slapen. Nou…dat klinkt bekend in de oren van Jean. Gelukkig heeft Rik dit maar af en toe. Normaal gesproken slaapt hij door alle bellen heen (ha, ha,…).

Omdat het nog ca. 700 km tot Abbotsford is en we op zaterdag de camper moeten inleveren, zijn we vandaag van plan om km’s af te leggen.Vanuit Kaslo rijden we via Nelson, Castlegar, Grand Forks en Greenwood naar Midway. Vanuit Grand Forks zitten we weer op de route die we vanaf Abbotsford in oostelijke richting hebben genomen. Vanaf nu rijden we dus dezelfde terug- als heenweg.

Geleidelijk aan zie je het landschap weer veranderen van ruige bergen naar open landschap met minder hoge bergen. We zijn weer terug in het wijngebied. Dat zie je meteen aan de hoeveelheid fruit dat overal geteeld wordt.

Midway is een klein plaatsje met ca. 620 inwoners. Volgens de “friendly campsite manager” Steve is dit aantal gelijk gebleven sinds 1976. Het plaatsje is van alles voorzien. Ze hebben 2 artsen, een familie-supermarkt, tankstation, bibliotheek, gemeentekantoor, apotheek, postkantoor en zelfs een hotel. Daar kan de Graathei met ca. 500 inwoners een voorbeeld aan nemen (ha, ha,….). Dat het plaatsje zoveel voorzieningen heeft, komt doordat het centraal ligt ten opzichte van andere kleine plaatsjes en ook deze van de voorzieningen gebruik maken.

Steve vertelt dat hij oorspronkelijk uit Australië komt. Na zijn studietijd wilde hij 2 jaar als onderwijzer lesgeven om zo geld te verdienen en naar Europa te reizen. Hij is echter in Canada blijven wonen. Eerst noordelijker in Britisch Columbia en in 1976 is hij naar Midway verhuisd. Tot aan zijn pensioen is hij onderwijzer geweest en nu beheert hij de campground “Midway’s Riverfront Park”. Na het kampeerseizoen gaat hij naar Europa op vakantie. Behalve de Scandinavische landen is hij al in alle westerse landen van Europa geweest. Amsterdam en Rotterdam vindt hij geweldig. Hij houdt namelijk van steden en kunst.

Nadat we met Steve hebben gesproken, kunnen we gaan eten. Vandaag staan o.a. spruitjes op het menu. Ik heb het nog niet vermeld in mijn verhalen, maar we hebben de indruk dat in Canada alles veel verser is, dan in de supermarkten in Nederland. Ondanks het feit dat wij veel vers uit de tuin van opa krijgen, is (vooral) de groente toch anders en smaakt nog beter.

Na 264 km rijden, staan we nu als enige op een hele kleine gemeentelijke camping "Midway Riverpark Campground"aan de Kettle River. Als de zon ondergaat, krijg ik de kans om wat foto’s te maken. Heerlijk…nog een paar dagen rust!

Nakusp - Kaslo

Als eerste wordt ’s ochtends nog eens via skype contact opgenomen met opa en oma. En ja hoor, deze keer lukt het. Al gauw zitten we met een kopje koffie wat te babbelen. Vanuit een ooghoek zie ik “iets wat lijkt op een grote kat” over de camping lopen en snap mijn fototoestel om dit vast te leggen. Al gauw is het dier verdwenen. Zou het een cougar geweest zijn? Straks maar even melden bij de eigenaren van de campground.

Als we na het eten de foto van de kat aan Mike laten zien, dan reageert hij in eerste instantie met: “I think it is the housecat”. Hij twijfelt echter omdat de vorm van het hoofd wat anders is. Omdat ze pas 1 maand geleden in dit gebied zijn gaan wonen, wil hij toch graag uitzoeken welke kat het geweest kan zijn. We spreken af dat ik een foto naar hun mail en als zij weten wat het is, dan sturen ze ons ook een bericht.

De laptop wordt opgestart en de mail voorbereid. Nog even de foto inladen en dan……. zie ik pas dat het de “HOUSECAT” is. Op de computer is duidelijk te zien, dat het om een gewone kat gaat (ha, ha). Met enige schaamte dan maar even terug naar Mike en Christy. Zij zien de humor er wel van in en wensen ons een goede reis verder.

Niet ver van de camping is het begin van de trail naar “Vicky’s View”. Het is maar 1,5 km lopen tot het uitzichtspunt. Er staat een bank in het zonnetje en we genieten van het uitzicht. Even later komen nog 4 personen van het uitzicht genieten. Het is leuk om steeds weer andere mensen te ontmoeten. Ze wonen in Ontario en “the roots” van 1 van hun liggen in Friesland. Zijn vader is als jongen van 17 jaar met het hele gezin naar Canada geëmigreerd. Net zoals gisteren is er een gastenboek, waarin we een bericht achterlaten.

De rest van de dag rijden we verder op onze route en eindigen in Kaslo. Het is een leuk stadje met historische gebouwen. We staan vannacht op Kaslo Municipal Campground met full hookup en internet.

Nakusp

Vandaag is het maandag. Als wij wakker worden, is het in Nederland rond 17.00 uur. Familiedag! Dus Rik en Liza zijn bij Manon. We hebben goed internet, dus weer even skypen. Dat “even” loopt altijd wat uit, dus we rijden pas rond 11.00 uur van de camping af richting visitors centre.

De keuze voor vandaag valt op een trail van 4,5 km, die bij de hotsprings begint en uitkomt bij Kimbol Lake. Je zou denken dat dit meevalt, maar niets is minder waar. Wederom een stevige klim.

Aan het begin van de trail kom je aan een mooie, overdekte brug (zie foto) en daarna bij de “old” hotsprings. Het water komt uit de grond en stroomt in de resten van de oude “hotpools”. Het water dampt en we voelen er voorzichtig aan. Het is zo warm, dat ik er niet in zou gaan zitten. Je verbrandt je vingers niet, maar je houdt de handen ook niet in het water. Het bos is heel bijzonder. Overal waar je kijkt is alles bedekt met mos. Door middel van borden worden we gewaarschuwd voor een plant genaamd “Poison Ivy”. Bij aanraking van deze plant schijn je dagen last te hebben van een prikkend, branderig gevoel. Dus maar beter opletten!

De trail loopt boven langs de Kuskanax Creek. We volgen nu een originele “pioneer’s packhorse route of 1912”. Af en toe zien we een verdwaalde eekhoorn, maar dat is dan ook alles. Ik heb het al een keer vermeld in onze verhalen, maar we zien heel weinig wild. We willen natuurlijk geen beer of ander gevaarlijk dier tegenkomen tijdens onze wandelingen, maar wel graag van een afstand spotten. In 2013 hebben we,wat dat betreft, (toevallig) het goede tijdstip gekozen om naar Canada te reizen.

Het is weer een behoorlijke klim en ik ben dan ook blij als we Kimbol Lake zien liggen. Zoals elke keer is het nu ook erg fris bij het meer (ca. 6 ?C). We klauteren langs de rotsblokken omlaag en staan aan de rand van het water. Prachtig! We zijn nu op een hoogte van 1305 meter (parkeerplaats op 795 meter) en hebben 5,6 km gelopen. Het heeft ons ca. 3 uur tijd gekost om dit punt te bereiken. Ook nu kunnen we niet lang blijven en beginnen na een klein half uurtje aan de terugtocht.

Ca. 1 uur en 3 kwartier later zijn we beneden. Dit is bij de hotpools van Nakusp. Tegenwoordig zijn dat zwembaden, die gevuld worden met het water dat uit de grond komt. We lopen even naar binnen en kijken naar de mensen in het zwembad. Zelf staan we in een ruimte waar je natuurlijk een entreekaartje kunt kopen, maar ook iets eten of drinken. Bij de balie informeren we naar de warmte van het water. De man vertelt dat ze 2 zwembaden hebben van respectievelijk 39 en 42 graden. Als we informeren naar de warmte van het water dat rechtstreeks uit de grond komt, dan weet hij te vertellen dat het bronwater 57 graden is. Het water wordt uit verschillende bronnen opgevangen in een reservoir en daarna stroomt het door geïsoleerde buizen naar het zwembad.

Omdat het inmiddels al weer 17.30 uur is en we ook nog wat boodschappen moeten doen, besluiten we om nog 1 nacht door te brengen op dezelfde campground als gisteren, namelijk Coachman Campground in Nakusp.Als we ons aanmelden voor de nacht, komt Christy weer aanrijden in haar golfkarretje en roept: “Hé, you are back!”. We hadden ’s ochtends al aan haar man doorgegeven dat we waarschijnlijk nog een nacht zouden blijven, maar dat had hij niet doorgegeven aan haar. Schijnbaar is het in Canada niet anders dan in Nederland (ha, ha,…).

Revelstoke - Nakusp

Vandaag zijn we pas laat uit de veren. Het ziet ernaar uit dat het vandaag weer een zonnige dag wordt. Na het ontbijt werk ik de verhalen weer bij. Ik kan dit niet te lang uitstellen, anders vergeet ik ook dingen en zijn de verhalen niet volledig.

Jean heeft gisteren bekeken welke routes we verder kunnen nemen. Na onderling overleg kiezen we ervoor om in zuidelijke richting via highway 23 richting Nakusp te rijden. Ongeveer 8 km hier vandaan is een trail die we graag willen gaan lopen. Daarna rijden we verder en zien we wel waar we uitkomen.

Voordat we vertrekken maakt Jean alweer een praatje met de buren. Het zijn Shannon en Stuwart Wood uit Britisch Colombia. Ze komen net uit de richting die wij nu willen nemen en geven Jean wat info mee. Als Jean de camper afkoppelt, dan komt Shannon aanlopen en geeft hem wat informatieblaadjes en een roosje in een plastic bekertje en zegt: “For you and your wife from us, Shannon Woods”. Het roosje heft ze geplukt in Kaslo. Ik vind dat zo aardig van haar dat ik ook even een handje ben gaan geven en toen hebben nog een heel tijdje met hun vertelt.

Als Shannon en Stuwart vertrekken, zwaaien wij ze uit en even later wordt ook de motor van onze camper gestart. De mooie lucht is inmiddels veranderd in bewolkte lucht. Op het moment dat we bij het begin van de trail zijn, regent het pijpestelen. Met enige tegenzin besluiten we om verder te rijden naar Nakusp en daar naar trails te informeren.

Om in Nakusp te komen, moeten we het Upper Arrow Lake oversteken met het veer bij Shelter Bay naar Galena Bay. Om 12.50 uur zijn we ter plekke. Elk uur vertrekt het veer. We hoeven dus niet lang te wachten om over te kunnen steken. In Britisch Columbia blijkt dit allemaal gratis te zijn. Alleen als je naar Vancouver Island wil gaan, dan betaal je de hoofdprijs (volgens Shannon en Stuwart).

Op het veer stappen we uit en genieten van het uitzicht. De overtocht duurt ca. 20 minuten. Voordat we het weten zijn we al weer aan de overkant en rijden verder naar Nakusp.

Aangekomen in Nakusp blijkt dat het visitors centre gesloten is. Nou, dan maar een camping zoeken en morgen informeren. Inmiddels is het toch te laat om te gaan lopen.

De keuze valt op Coachman Campground. Als we ons aanmelden komt een heel aardige mevrouw met een golfkarretje aanrijden. Ze vertelt honderd uit. Zij en haar man hebben de camping nog niet zolang geleden overgenomen en wonen er nu 1 maand. Voordien heeft haar man op een booreiland gewerkt, dus zijn ze vaak verhuisd (o.a. gewoond in Alaska, Alberta, Texas, etc….). Ze hebben 3 kinderen van 23, 21 en 18 jaar. En haar dochter (23) is in Texas gebleven, haar zoon (21) woont bij haar broer (vanwege school) en haar jongste zoon is ook in Nakusp en helpt hun met het vele opknapwerk. 

Enfin, ze wijst ons campground 13 toe en vraagt of we hout willen voor een “campfire”. Tuurlijk wil Jean dat en na het eten zitten we weer gezellig bij het kampvuur met ……. een glaasje wijn! Dat wordt thuis afkicken (ha, ha,….). Hooguit in de keuken bij de kachel, maar dan zonder een glaasje wijn.

Golden - Revelstoke

Als we ’s ochtends wakker worden, zien we een bericht van Manon met de vraag of we nog wakker zijn om te skypen. Dit was dit niet het geval en als we een bericht sturen of zij op dit moment kan skypen, lukt dat ook niet omdat ze niet thuis is. Jammer…..dan met de rest van de familie proberen contact te krijgen.

Op het moment dat we de laptop opstarten, ontvangen we een oproep via skype van Rik op de telefoon van Jean. Dat is ook toeval! Al snel hebben we contact. Rik informeert of het al gelukt is om met opa en oma te skypen, maar ook dat is niet het geval.Het duurt echter niet lang of Rik heeft ook verbinding met oma en kunnen we met z’n vijven (Rik, Liza, oma, Jean en ik) skypen. Gezellig! Het is of je bij elkaar op de koffie bent. We hebben 2 weken geen contact gehad met oma, dus er wordt flink bijgekletst. Voordat we het weten zijn we een uur verder. Op het moment dat we willen afsluiten, komt ook opa nog even in beeld en kunnen we hem ook nog even spreken.

Het is al wat later als we van de camping vertrekken. Omdat Revelstoke ca. 140 km verderop ligt en we door 2 National Parken (te weten: National Glazier Park en Revelstoke National Park) moeten rijden om bij de plaats Revelstoke te komen, zijn we van plan om bij het visitors centre na te vragen of er campgrounds met wateraansluiting op de route zijn. Als dat het geval is, dan proberen we de afspraak met de monteur te verzetten naar maandag.

Het is vandaag voor het eerst dat het bewolkt is en een beetje regent. Het is buiten dan ook koud en vochtig. Er zijn maar 3 campings op de route waarvan nog maar 1 camping open is en geen wateraansluiting heeft. We zijn dus genoodzaakt om naar Revelstoke te rijden, maar omdat het vandaag toch een beetje regent, hebben we daar geen problemen mee.

Vanaf Lake Louis rijden we al weer in westelijke richting en vandaag passeren we ook weer de tijdslijn. Het is nu voor ons weer 1 uur vroeger, dus hebben we een tijdsverschil van 9 uur met Nederland.Rond 12.00 uur (plaatselijke tijd) rijden we de parkeerplaats op van het “Railway Museum”. Hier hebben we afgesproken met A.J. (de monteur). Op het moment dat we hem bellen, heeft hij even lunchpauze. Dit is geen probleem, we hebben tenslotte alles bij ons en kunnen ook even een boterham eten.

Even later komt A.J. aanrijden. Het is een vriendelijke man, die het probleem snel opgelost heeft. Het is namelijk een vastzittende klep. Volgens A.J. is dit een veel voorkomend probleem, dat meestal veroorzaakt wordt als de camping een hoge waterdruk heeft. Het maakt, volgens hem, ook niets uit of je de kraan wat minder opendraait, want druk is druk. Jean heeft zich natuurlijk alles bekeken wat hij gedaan heeft en, mocht het nog een keer gebeuren, dan kan hij het zelf oplossen.

In Revelstoke zijn 3 campings beschikbaar en de keuze valt op Williamson Lake Campground aan (de naam zegt het al) Lake Williamson. De camping komt Jean meteen bekend voor en hij kijkt even in de onze verhalen van 2013. En ja hoor, in 2013 zijn we ook op deze camping geweest en hebben in de ochtend rond Lake Williamson gelopen en zijn toen een beetje “verdwaald” omdat we dachten dat we een trail volgden wat niet het geval was. En als we even in de verhalen van 2013 verder kijken dan blijkt dat we toen ook op Whispering Spruce Campground and RV (de camping van gisteren) hebben gestaan. Dat is ook toeval!

Ik lig behoorlijk achter met het sorteren van foto’s. Vandaag maar proberen om bij te werken. Het is echter zoveel werk, dat ik (als ik om 23.00 uur afsluit) nog steeds de foto’s niet allemaal bijgewerkt heb, maar ik beloof dat ik mijn best doe om dit zo snel mogelijk af te ronden zodat jullie ook mee kunnen genieten van de mooie natuur.

Lake Louis - Golden

Gisteren hebben wij ons voorgenomen om vandaag een rustdag in te lassen.

Als we ’s ochtends wakker worden dan ziet alles er weer anders uit. We hebben natuurlijk nog steeds geen water, maar denken nu in oplossingen!

Als eerste gaan we naar het visitors centre in Yoho National Park. Vanwege het tijdsverschil van 1 uur is het kantoor van Four Seasons nog niet open. Het visitors centre heeft wifi, dus we maken daar even gebruik van om de verhalen te uploaden. 

We zien nieuwe berichten van Francien, Marlies en Diana. Het is leuk dat iedereen zo “meereist”.Jammer genoeg lukt het niet om op de ontvangen reacties te reageren. De verhalen en foto’s plaatsen is geen probleem, maar een reactie sturen wil niet lukken.

Als we naar Manon een berichtje sturen of ze tijd heeft voor te skypen, dan krijgen we het volgende antwoord van haar: “Umhhhh et is vrijdagavond”. En vervolgens stuurt ze een foto van haar en Dirk. Daar hadden we even niet aan gedacht (ha, ha,…..), werk en gevoel voor dagen zijn we hier even kwijt. Dat was ook de bedoeling van deze reis.

Omdat we nu internet hebben, komen ook de mails binnen. Jean heeft een bericht ontvangen van WRC Reizen, dat mijn telefoon gevonden is. We moeten wat gegevens doorsturen naar AVIS en dan wordt de telefoon naar Nederland verzonden. Jammer, dus toch geen nieuwe (ha, ha,….). 

Rond 10 uur plaatselijke tijd proberen we weer Four Seasons te bereiken. Wederom krijgen we een antwoordapparaat. Deze keer spreken we in en gaan naar de webpagina en laten ook daar een bericht achter. Niet veel later belt Willem Kok (vestigingmanager van Nederlandse afkomst). Jean spreekt met hem af dat hij uitzoekt wie ons kan verder helpen en Jean zal nog contact met hem opnemen zodra we op een campground zijn en alles nogmaals gecontroleerd hebben. 

De volgende campground is echter in de buurt van Golden. Op de weg ernaar toe passeren we Lake Emerald en Natural Bridge. Deze willen we allebei zien, dus moet Golden nog even wachten.

Natural Bridges is prachtig. Kijk maar naar de foto’s. Alles wat er te zien is ligt vlak bij de parkeerplaats.Ook Lake Emerald is schitterend. Dit meer is vergelijkbaar met Lake Louis. Een heel mooi turquois blauw meer. Ondanks het feit dat we (vooral ik) ons hadden voorgenomen om vandaag geen meter te lopen, kunnen we de verleiding niet weerstaan en lopen de route van 6,1 km rond het meer. Dit is een eenvoudige route met weinig tot geen hoogteverschil met prachtige uitzichten. In het begin voelen we nog wat stijfheid van gisteren. Maar als de spieren opgewarmd zijn, voelt het goed om even te bewegen.

We staan wel versteld van de drukte. In het voorjaar van 2013 was (bijna) geen mens te bekennen bij Lake Louis. Nu is het (bij Lake Louis en omstreken) een mierenhoop. Met bussen vol toeristen  komen mensen naar Lake Emerald. Alleen op de route om het meer kunnen we deze mensenmassa even ontlopen. Hopelijk wordt het wat minder druk als we morgen naar Glazier National Park gaan.Vlak voor Golden nemen we de eerste campground die we kunnen vinden. Dit is Whispering Spruce Campground and RV. Met full hookup en internet kunnen vandaag verder. Jean kijkt nog eens alles na met betrekking tot het water, maar komt tot dezelfde conclusie. Geen waterdruk zonder rechtstreekse aansluiting. 

Nadat we dit nogmaals bij Four Seasons hebben gemeld, ontvangen we even later een telefoontje met de mededeling dat er morgen iemand beschikbaar is in Revelstoke die hopelijk ons probleem kan oplossen.

Na het eten en een HEERLIJKE douche, een glaasje wijn en naar bed.