Radium Hotsprings - Lake Louis

Vandaag wordt het een vermoeiende dag. Volgens het boekje gaan we ca. 21 km lopen (heen en terug) naar Lake Floe. De gradatie is: “difficult”. De eerste 7,5 km zijn niet zo moeilijk, maar daarna gaat het 3 km stijl naar boven.

Voordat we kunnen gaan lopen, moeten we nog van Radium Hotsprings naar de parkeerplaats van de trail rijden. Dit zijn ca. 75 km. Tot nu toe hebben we alleen maar goed weer gehad en ook vandaag zal het rond de 20 ?C worden. 

We zijn amper in Kootenay National Park of we zien een aantal berggeiten tegen de steile rotswand staan. Dit zijn ook de enige dieren die we vandaag te zien krijgen. Tot nu toe hebben we nog heel weinig wild gezien. Jammer! In 2013 des te meer, waaronder 22 beren. Ze lijken wel van de aardbodem verdwenen.

Verder in Kootenay National Park veranderd de omgeving. We komen nu in een gebied waar in 2003 een grote bosbrand is geweest die 40 dagen heeft geduurd, over een oppervlakte van 17.000 hectares.

Rond 10.10 uur beginnen we te lopen. Dit is eigenlijk aan de late kant, want we zullen rond de 7 uur moeten lopen en willen toch even bij het Lake Floe kunnen zitten en (niet onbelangrijk) uitrusten voordat we weer naar beneden komen. Onze trail begint op een hoogte van 1310 meter en loopt ook door het afgebrande gedeelte. Overal zie je nieuwe aanwas met hoge kale stammen er doorheen. Dit betekent echter ook dat we weinig tot geen bescherming tegen de zon hebben.

De trail is grotendeels een smal pad (ca. 40-50 cm) dat langs de helling van de berg al zigzaggend naar boven loopt. Na 2,5 uur zijn we aan de voet van het steile gedeelte. We zijn nu 7,7 km onderweg en staan op een hoogte van 1552 meter. Jean heeft minder moeite met de steiging, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik tegen het laatste gedeelte opzie. Het lijkt wel steeds warmer te worden en ik heb een hoofd als een rode biet. Met enige tegenzin begin ik dan ook aan het laatste traject, maar opgeven is geen optie. Ik moet en zal Lake Floe bereiken. Jean loopt (zonder puffen) voorop. 

Na (in totaal) 4 uur hebben we een afstand van 10,7 km gelopen en horen we stemmen. Gelukkig, we zijn bij het meer. Er staan overal wat tentjes, van mensen die bij het meer overnachten, en er zijn picknick tafels met banken. Vooral ik ben blij dat ik kan gaan zitten om wat te eten. Nu voelen we pas hoe koud het is. We zitten nu op een hoogte van 2040 meter en zijn zojuist wat sneeuw gepasseerd. We hebben van alles meegenomen in de rugzak. Dus we kunnen wat extra kleding aantrekken voor de kou (dan hebben we dat ook niet voor niets mee naar boven genomen).

Na het eten nemen we weer wat foto’s van de mooie omgeving en vertrekken rond 15.00 uur weer naar beneden. Het is wederom een lange tocht. Het is niet altijd even gemakkelijk om steil naar beneden te lopen, omdat je constant moet afremmen. Ondanks dat vind ik het toch makkelijker lopen dan naar boven. Bij Jean is dit niet het geval. Hij heeft meer moeite met de daling vanwege zijn knie. Rond 18.15 uur komen we doodvermoeid aan bij de camper. 

Al met al hebben we een afstand gelopen van 21, 4 km met 730 hoogtemeters. De eerste 7,7 km hebben 242 hoogtemeters en de laatste 3 km hebben 488 hoogtemeters. Als je dit uitrekent dan heeft het eerste gedeelte een gemiddelde steiging van 3% en het laatste gedeelte een gemiddelde steiging van 16%.

In Kootenay National Park zijn (jammer genoeg) geen campgrounds meer open, dus moeten we naar Lake Louis. Omdat dit ca. 60 km verderop is, willen we toch nog even een kijkje nemen bij Marble Canyon. We stoppen onderweg even, maar ik heb het al snel gezien. Jean loopt nog even door en maakt wat foto’s. 

Voordat we Lake Louis RV Campground bereiken is het inmiddels donker geworden. Het is een verschrikkelijke camping. Heel groot en heel druk. We willen allebei nog maar 1 ding: douchen en naar bed. Maar dat is ons helaas niet gegund. Als we de kraan opendraaien dan blijkt dat wij geen waterdruk hebben. Ook dat nog! De camping heeft alleen stroomaansluiting en toiletgebouwen, maar geen water of douches. Jammer maar helaas, dat is nu ECHT kamperen!

Skookumchuck - Radium Hotsprings

Het belooft weer een prachtige dag te worden. Het is koud (ca. 2 ?C) maar het zonnetje komt al op. Vanochtend kunnen we nog ontbijten, maar dan is onze voorraad op. Rond 8.50 uur vertrekken we van de camping en rijden langs Premier Lake. Een wolk hangt vlak boven het water en dat nodigt weer uit om foto’s te maken. We genieten weer van het uitzicht onderweg richting Radium Hotsprings. 

Rond 12.00 uur zijn we bij het visitors centre. We herkennen het meteen. In 2013 zijn we hier ook gestopt om informatie op te vragen. Toen lagen er een aantal “bighorn sheep” onder een boom. Als je ze ziet, denk je niet meteen aan schapen, maar aan een groot hert.

De vorige keer zijn we door Kootenay National Park gereden, maar dit keer willen we ook gaan hiken. In het visitors centre informeren we naar 2 lange routes, de Sinclair Creek richting Kinderslay Pass of Floe Creek naar Floe Lake.

Omdat we maar met z’n tweeën zijn, krijgen we het advies om niet naar Kinderslay Pass te gaan omdat in dat gebied de beren leven. Om deze trail te lopen moet je minstens met 4 personen zijn.We nemen het advies graag ter harte en besluiten om morgen de trail naar Floe Lake te nemen. Heen en weer is dit 21 km. Het grootste gedeelte is het voornamelijk vlak, maar het laatste stuk moet een behoorlijke klim zijn. Dit keer eerst een camping reserveren omdat het hier veel drukker is. De keuze valt op Redstreak Campground. 

Vandaag willen we ook nog even lopen en gaan naar Kimpton Creek Trail. Het blijkt een vrij vlakke route te zijn door een dichtbegroeid bos. Dus geen mooie uitzichten. Na 1,5 km draaien we om. We proberen het wel op een andere plek. We gaan even bij Olive Lake kijken. Dit heldere ondiepe meertje wordt gevoed door bronnen. Langs het water ligt een houtpad dat naar uitkijkplatforms leidt. Na 15 minuten zijn we weer terug bij de camper.Dan nog maar even naar Radium Hot Springs Mineral Pools. We zijn een desillusie rijker. Dit blijken gewone zwembaden te zijn, een koel bad van 29 ?C en een warm bad van 39 ?C. Het water is afkomstig uit minerale bronnen.

Bij de ingang van het zwembad begint de Sinclair Canyon Trail van 3,2 km enkel. Dit is nog haalbaar vandaag, dus nog maar een poging wagen. Het is gek hoe je bepaalde dingen ervaart, maar deze trail valt meteen in de smaak. We zijn amper op weg en zien een kudde “bighorn sheep”. Ze houden ons scherp in de gaten, maar we krijgen gelukkig de kans om ze vast te leggen met onze camera.

’s Avonds kijkt Jean op de Garmin. We hebben vandaag 7 km gelopen in 3 uur en 20 nimuten.

Sparwood - Skookumchuck

Op het moment dat ik dit verhaal begin te schrijven, zitten we in Skookumchuck op Premier Lake Provincial Park met een wijntje bij het houtvuur.  We hebben genoten vandaag.Na het ontbijt zijn we vanochtend vertrokken rond 9.30 uur en dus ook begonnen aan onze “nieuwe” route. In eerste instantie moeten we tot aan Cranbrook terugrijden. Om vervolgens vanuit Cranbrook in Noordelijke richting te reizen richting Radium Hotsprings.Onderweg passeren we weer het plaatsje Fernie. 

De ontstaangeschiedenis van Fernie gaat gepaard met een door een Indiaans Opperhoofd uitgesproken vloek.William Fernie, naar wie het stadje is vernoemd, was op zoek naar een winplaats van kolen toen hij een groep indianen tegenkwam waarvan een van de vrouwen een zwarte kralenketting droeg die Fernie onmiddellijk als kolen herkende. In ruil voor de toezegging dat hij de dochter van het opperhoofd zou trouwen, bracht deze hem naar de vindplaats van de kolen. Fernie claimde het gebied onmiddellijk. Zijn belofte om de dochter van het opperhoofd te trouwen vergat hij gemakshalve tot groot ongenoegen van wat zijn schoonvader had moeten worden. Het opperhoofd sprak daarom een vloek uit dat Fernie getroffen zou worden door vuur, water en hongersnood. 

De vloek kwam bijna tot op de letter uit:

-In 1908 werd vrijwel de hele stad door vuur met de grond gelijk gemaakt

-In 1916 overstroomde de Elk Rivier, waarbij wederom grote delen van Fernie verloren gingen

-Tijdens de “Great Depression”, toen niemand ’s ochtends wist of er ’s avonds nog iets te eten op tafel kwam, begon de bevolking van Fernie zich af te vragen wanneer er een einde zou komen aan de vloek van het opperhoofd

Rond 13.00 uur arriveren we in Skookumchuck. We hebben de camper amper geparkeerd of de ranger stopt om het geld te innen voor de komende nacht. We maken meteen gebruik van de gelegenheid en informeren naar de trail rond 3 meren (Turtle Lake, Canuck Lake en Yankee Lake). De ranger legt uit waar we kunnen starten en zal ons in de loop van de dag wat hout bezorgen, zodat we vanavond weer een kampvuur kunnen maken.

In tegenstelling tot gisteren is dit een prachtige trail met mooie kleuren in het bos. We moeten regelmatig stijgen en dalen en komen als eerste bij Turtle Lake. De naam zegt het al! We kunnen mooie plaatjes schieten van schildpadden op een boomstam in het water. We vervolgen onze weg en even later komen we bij Canuck en Yankee Lake. De hele route hebben we geen mens gezien. Op Yankee Lake zien we 1 kano met een visser. Het toeval wil dat hij uitgerekend een vis vangt op het moment dat wij ter plekke zijn. Hij heeft er vandaag 5 gevangen en toont trots zijn vangst.

We lopen verder en rond 16.30 uur zijn we terug op de camping. We hebben 7,5 km gelopen in 3 uur tijd met 281 hoogtemeters. We hebben een voldaan gevoel en genoten van de trail.

De ranger heeft ons ook geattendeerd op een visladder voor regenboogforellen. Deze gaan we ook nog even bekijken voor het avondeten en komen daarmee voor vandaag in totaal uit op 9 km afstand.

Jaffray - Sparwood

Jean is vandaag voor de eerste keer als eerste boven water. Vanwege het tijdsverschil is het vandaag 8.00 uur als ik de ogen opendoe. Buiten is het 3 ?C en het wordt weer een prachtige dag. We besluiten om na het ontbijt weer verder te trekken.

Op de campground staan nu nog maar 2 trucks met caravans. We komen in gesprek met beide heren en zij vertellen ons dat deze campground 2 weken geleden nog last had van de rook van bosbranden. Je kon toen geen 100 meter ver zien. Als ze horen dat wij naar Waterton National Park en Glazier National Park gaan, dan blijkt ook dat daar nog bosbranden zijn. Eén van beide heren is echter van mening dat het nu al vrijgegeven is in Waterton National Park, maar ze geven aan dat je dan toch nog moet opletten in verband met de rook. 

De ander (afkomstig uit Idaho) vertelt dat hij vorig jaar in Banff en bij Lake Louis is geweest (in deze tijd van het jaar) en dat er nauwelijks campgrounds beschikbaar waren vanwege de drukte. We luisteren met verbazing. Dat hadden we niet verwacht. We moeten meteen aan onze medereizigers denken. Hoe zou het hun nu vergaan?

We besluiten om verder te rijden en eventueel in een mooie omgeving een trail te lopen. We bereiken dan waarschijnlijk vandaag Waterton National Park nog niet, maar dat is dan ook onze bedoeling.

Als we ca. 50 km hebben gereden, stoppen we in Fernie. Het is vandaag maandag (familiedag). Omdat wij nu niet thuis zijn, gaan Rik en Liza bij Manon eten. Dit is DE gelegenheid om hun alledrie even te spreken via skype, maar dan hebben we wel internet nodig. Bij Starbucks vinden we alles wat we nodig hebben…….internet EN lekkere koffie. 

Al snel krijgen we contact met het thuisfront. We hebben elkaar 1 week niet gesproken, dus er wordt gezellig even bijgekletst. Daarna worden de verhalen en foto’s geüpload en gaan we weer terug naar de camper. Het is inmiddels 11.45 uur, dus ook maar even een boterham eten voordat we verder rijden.

De bosbranden blijven door ons hoofd gaan. In Sparwood (25 km verderop) stoppen we bij het informatiecentrum om te informeren naar de status in Waterton National Park. Tot onze schrik blijkt dat de hoofdwegen geopend zijn, maar de rest van het park is afgesloten vanwege de bosbranden. We kunnen dus geen trails lopen. Ook Glazier National Park (U.S.) blijkt grotendeels te zijn afgesloten vanwege bosbranden. We kunnen dus niet de route nemen, zoals Jean al maanden voorbereid heeft. Doorrijden heeft nu ook weinig zin, dus besluiten we om vanmiddag een trail te lopen en vanavond en nieuwe route uit te stippelen. Erg jammer, maar ook weer een reden om nog een keer naar Canada terug te komen.

We kiezen voor de Mountain Shadows Loop. Deze begint vanaf Mountain Shadows Campground, waar we vannacht verblijven. De trail valt tegen. Geen mooie uitzichten en de omgeving is saai. Maar ja, we hebben wel even de benen kunnen strekken.

Na het avondeten wordt de nieuwe route uitgezet.  Informatie over trails zullen we ter plekke moeten uitzoeken, dus ook voor ons is dit een verrassing.

 Jean heeft al een aantal keer aangegeven dat hij graag buiten een kampvuur wil maken, maar ik zag dat niet zitten vanwege de kou. Vandaag besluiten we om toch een poging te wagen en ik moet toegeven dat ik aangenaam verrast ben. Het is erg gezellig en zeker niet koud.

Kort samengevat is het vandaag weer anders gelopen dan wat we gepland hadden. In plaats van ca. 230 km rijden hebben we maar 78 km gereden en nemen we vanaf morgen een heel andere route dan gepland.

Christina Lake - Jaffray

Rond 7.00 uur samen wakker. Schijnbaar hebben we nu het ritme te pakken.In de camper is het 10 ?C, dus de kachel wordt weer aangezet. Vanaf onze campingplaats zien we het “Christina Lake” beneden liggen. Vandaag proberen we kilometers te maken. Jammer, want het is prachtig zonnig weer. 

Aan de omgeving kun je zien dat we richting de Rocky Mountains rijden. Het wordt bergachtig en overal bomen. Rond 11.15 uur snakken we naar een kopje koffie en stoppen we bij Lost Creek Rest Area. Er staat een bankje bij een kabbelend riviertje. We besluiten om ook maar meteen een boterham te eten, anders moeten we over een half uur weer stoppen.

Om 12.30 uur vervolgen we onze weg. Het is bergachtig. Het ene moment rijden we op een hoogte van 553 meter en even later op 1775 meter. Hier spotten we dan ook de eerste sneeuw. Omdat we vandaag alleen maar afstand afleggen, maken we wat foto’s vanuit de camper.

Onderweg passeren we een tijdslijn. Dit houdt in dat we 1 uur vooruit gaan. We hebben dus nu een tijdsverschil van 8 uur terug ten opzichte van Nederland. Jean heeft gisteren al een provinciale camping uitgezocht in de buurt van Jaffray. We arriveren rond 17.30 uur op Kikomun Campground en hebben een schitterende plek aan het Lake Koocanusa. In totaal hebben we nu 563 mijl (= 906 km) gereden. Vandaag hebben we een afstand van 366 km afgelegd. Morgen nog ca. 220 km en dan zijn we in Waterton National Park.

Osoyoos - Christina Lake

Vannacht niet meer tussendoor wakker geworden, maar wel om 5.00 uur wakker. Het begint dus beter te gaan met de jetlag. Jean slaapt gelukkig nog door. Eerst even het verhaal van gisteren op papier zetten zodat we dat kunnen uploaden voordat we weer vertrekken.

Na het ontbijt gaan we bij de receptie even de weblog bijwerken. Het is fris, maar het ziet ernaar uit dat het vandaag weer een mooie dag wordt. Even nog wat foto’s schieten en een rondje over de camping en dan vervolgen we onze route over de highway 3. De tanks met vies water zijn leeg en de watertank is weer gevuld, dus we kunnen er weer even tegenaan.

In Greenwood stoppen we even om foto’s te maken. Greenwood heeft officieel de titiel van stad behouden  (ondanks het feit dat het slechts een kleine 700 inwoners telt), waardoor het zich met recht “The Smallest City in Canada” mag noemen. Greenwood is ooit een echte stad geweest waar ruim 3000 mensen woonden en de kost verdienden. Het is een van de weinige mijnwerkersstadjes in het gebied waar veel historische panden in uitstekende conditie bewaard zijn gebleven. Het stadje had 5 banken, 16 hotels, 15 general stores, 3 drukkerijen, 6 advocatenkantoren en een ontelbaar aantal saloons. Het is een leuke wandeling door het stadje met mooie voorbeelden van begin 20e eeuw architectuur in The West. Vooral de verfwinkel trekt onze aandacht.

De volgende stop is Grand Forks, dit is veruit de grootste gemeente langs de Amerikaanse grens. Ook dit dorpje heeft veel panden uit het eerste kwart van de 20e eeuw. Onze tank is meer dan de helft leeg en de prijs voor benzine (CAD 1,19 = € 0,81) valt mee, dus we stoppen we bij een tankstation. We hebben 501 km gereden en moeten 120 liter benzine tanken. Dit betekent dat de camper ± 1:4 rijdt.

Rond de klok van 12.00 uur komen we aan bij “ Christina Lake”. Bij het bezoekerscentrum willen we informeren naar wandelroutes. We willen even de benen strekken en dan weer verder rijden. We hebben geluk, het bezoekerscentrum is open en we worden te woord gestaan door een vriendelijke mevrouw. Ze vraagt waar wij vandaan komen en als ze hoort dat we Nederlanders zijn begint ze volop te vertellen. Ze is namelijk getrouwd met een man van Nederlandse afkomst. Zijn vader is op 17-jarige leeftijd naar Canada geëmigreerd. Haar achternaam is Alblas (afkomstig van Alblasserdam). Ze vertelt honderd uit en laat vele routes zien, die we kunnen lopen. De keuze valt op een stuk van de “Trans Canada Trail”  (over deze route heeft vroeger een spoor gelopen). Het stuk trail loopt over de “Kettle River bridge” en komt uit bij een waterval. Volgens mevrouw Alblas is dit ca. 4 uur lopen. Dit houdt in dat we vandaag niet meer verder rijden en in de buurt blijven overnachten. Mevrouw Alblas adviseert om “Texas Creek Campground” te nemen. Dit is een Provinciale camping in Gladstone Provincial Park aan “Christina Lake” zonder “hookup”.

Voordat we gaan lopen nog even een kop koffie met een boterham en dan de spullen verzamelen voor onderweg. Bepakt en gezakt gaan we op weg. Het cameravest bevalt zeer goed. Op deze manier heb ik mijn handen vrij en slingert de camera niet heen en weer. Het gewicht van de camera is nu ook geen probleem meer, omdat dit nu over beide schouders verdeeld is.

Onderweg schieten we weer mooie plaatjes van de omgeving en genieten van de stilte. We steken de Kettle River over en na ongeveer 1,5 uur horen we de waterval. Om deze te kunnen zien, moeten we het pad verlaten en gaan bergaf richting rivier. Aan de oever van de rivier zien we de waterval en natuurlijk worden weer foto’s genomen van de prachtige omgeving.

Na 3 uur lopen zijn we weer terug bij de camper. We hebben 10 km gelopen en een voldaan gevoel. In eerste instantie was het niet de bedoeling om vandaag een trail te gaan lopen, maar dat is nu het voordeel van een camper. Je kunt doen en laten wat je op dat moment wil.Rond 17.00 uur rijden we Texas Creek Campground op. We kunnen gewoon een plek kiezen en de ranger zal vanavond het geld komen ophalen.

Abbotsford - Osoyoos

Vandaag is de grote dag van Laurens en Hanny aangebroken. Vanaf nu gaan ze samen als de heer en mevrouw Storms door het leven. 

Hanny en Laurens, van harte gefeliciteerd en in gedachten zijn we bij jullie!

Om 5.00 uur in de ochtend ben ik klaarwakker. Omdat we dit eerste stuk de vorige keer al hebben gezien, proberen we vandaag wat kilometers te maken, dus Jean kennende houdt hij zich nog even slapende en blijft nog even liggen. Dit geeft mij de gelegenheid om het verhaal van gisteren op papier te zetten. 

Rond 6.00 uur is Jean ook al boven water. Het is fris in de camper (14 ?C) dus lekker de kachel aan. Als we Jack buiten de camper zien, nodigen wij hun uit om een kopje koffie te drinken voordat we allemaal onze weg gaan vervolgen. Zij zijn van plan om de route te nemen die wij in 2013 hebben gedaan, dus na vandaag zullen wij hun waarschijnlijk pas weer in het Sandman Hotel in Vancouver ontmoeten. Na wat gezellig babbelen en uitwisselen van e-mailadressen nemen we afscheid.

Het is wederom heerlijk weer. Het zonnetje schijnt en we genieten van het uitzicht onderweg. Rond 12 uur zijn we in de buurt van Lightning Lake. Omdat we toch even willen stoppen voor te eten, verlaten we de highway 3 en stoppen bij het meer. In 2013 hebben we erom heen gelopen. Als we uit de camper stappen valt 1 ding meteen weer op……de rust en vooral STILTE! Heerlijk.

Onderweg komen we tot de ontdekking dat de stekker van onze omvormer kapot is. We hebben geluk. Als we bij een informatiepunt in Princeton informeren, dan blijkt dat er een winkel voor auto-onderdelen naast ligt. Met een beetje hulp van de winkelmedewerker lukt het om een nieuwe stekker aan de kabel te maken en kunnen we onze omvormer weer gebruiken.

De weg die we vervolgen loopt door een wijngebied. Overal langs de weg zie je stukken grond met boompjes, die volhangen met fruit. Rond 17.00 uur stoppen we op Island View RV Resort in Osoyoos. We hebben vandaag 301 km gereden. Zodra de camper geparkeerd staat, kan ik voor de eerste keer koken. Jean maakt buiten wat foto’s en ik hoor dat hij al contact heeft met de buren. Ze bewonderen hem vanwege het goed en gemakkelijk inparkeren van de camper. Vandaag staat groentesoep, aardappels, zalm en Belgische Andijvie (Canadese benaming voor witlof) op het menu.

Na het eten is Jean met de route voor morgen bezig en ik met de foto’s. Het verhaal is weer wat voor morgenvroeg, want om 21.30 uur kan ik mijn ogen niet meer openhouden. Waarschijnlijk nog last van het tijdsverschil. De camping heeft wel wifi, maar deze kun je alleen gebruiken bij de receptie. Dus het uploaden moet ook wachten tot morgenvroeg.

Toronto - Abbotsford

We slapen goed, maar hebben nog steeds wat last van het tijdsverschil van 6 uur. Vandaag vliegen we door naar Abbotsford (nabij Vancouver). Dit betekent dat er nog eens 3 uur tijdsverschil bijkomen. 

Omdat we niet van het Canadese ontbijt houden (spek, eieren, pannekoek, worstjes en zoet) hebben we, net zoals gisteren, brood met beleg gekocht in de supermarkt. Op de kamer hebben we een koffiezetapparaat, dus we genieten van een lekker ontbijtje op bed. Daarna worden de koffers ingepakt voor vertrek.

Als we bij het hotel vertrekken, is het wederom een prachtige dag. Na ca. 15 minuten arriveren we bij het vliegveld en leveren we de auto in bij AVIS. Daarna inchecken en door de douane. Alles verloopt soepel totdat…… we onze spullen in de bakken moeten leggen. Bij de douane blijkt dat ik (Conny) mijn telefoon niet kan vinden. Deze is vermoedelijk in de auto blijven liggen. We zijn echter al door de douane en kunnen niet meer terug. Een vriendelijke mevrouw stelt ons gerust. Zij adviseert om “even” naar AVIS te bellen en dan komen ze de telefoon wel “even” brengen.

Zo gezegd, zo gedaan. We proberen contact op te nemen, maar krijgen alleen een ingesproken bandje met een keuzemenu. Zoals wij het begrijpen, moeten we allerlei nummers doorgeven en worden we binnen 2 DAGEN teruggebeld. De teleurstelling is waarschijnlijk van onze gezichten af te lezen. Er komt een medewerker van de luchthaven naar ons toe en vraagt of hij ons kan helpen. Wij vertellen ons verhaal en hij probeert namens ons contact op te nemen met AVIS. Maar bij optie 4 (Lost en Found) krijgt hij natuurlijk ook hetzelfde ingesproken bandje, dus probeert hij het bij EMERGENCY! De medewerker van AVIS deelt hem mee dat we een mail moeten sturen met alle gegevens en dan zullen zij op korte termijn reageren. We worden dus met een kluitje het riet ingestuurd.

Een internetplek is niet zo snel gevonden, maar Jean vindt een formulier voor “Lost en Found” bij AVIS op zijn telefoon. Met moeite wordt alles ingevuld (klein scherm van telefoon) totdat hij de locatie moet doorgeven waar de auto is ingeleverd. Dit is een keuzemenu en er staan alleen maar AMERICAANSE locaties in. Toronto staat er dus niet tussen en als we dit openlaten, weigert het programma om de mail te versturen.

Dat gaat dus lekker! Als laatste redmiddel nemen we contact op met WRC Reizen. Zij zullen contact opnemen met AVIS en uitzoeken of de telefoon gevonden is. Ondanks het feit dat we nu nog in Toronto zijn, zullen we toch moeten afwachten en verder reizen. Mochten ze de telefoon niet terugvinden is dat geen ramp. Het is een oud ding, maar het vervelende is dat er zoveel informatie in staat die je nu niet meer ter beschikking hebt.

Rond 13.10 uur gaan we de lucht in en rond 15.00 uur (plaatselijke tijd) landen we in Abbotsford. Het is een klein vliegveld (vergelijkbaar met Maastricht). De temperatuur is hier een stuk lager maar toch zeer aangenaam (in Toronto 28 ?C en in Abbotsford 18 ?C). De koffers zijn snel ter plekke en buiten staat een busje van Four Seasons klaar om ons naar de camper te brengen. Het is 5 minuten rijden, dus we zijn al snel ter plekke. Alle campers staan netjes op een rij voor vertrek. 8X Large en 2x X-Large. Ze hebben zelfs voor broodjes en koffie gezorgd, waar iedereen graag gebruik van maakt. Het zijn stuk voor stuk vriendelijke en behulpzame medewerkers en het in orde maken van de papieren gaat op een zeer rustige en vooral duidelijke manier.

Onze X-Large camper is nog beter dan de vorige keer. Deze keer heeft hij zelfs een slide-out waarmee je een zee van ruimte creëert. Rond 17.30 uur rijden we bij Four Seasons weg. Nu moeten we nog boodschappen doen en een camping vinden. We hebben het advies gekregen om bij Safeway in Chilliwalk boodschappen te doen. Dit ligt op onze weg richting Hope. De eerste boodschappen doen neemt altijd wat tijd in beslag omdat je veel nodig hebt.

Als we de parkeerplaats oprijden, zien we nog een camper staan. In de winkel blijken het Jack en Sylvia uit Den Bosch te zijn. Zij hebben al een camping gevonden om te overnachten, dus wij hoeven niet meer te zoeken en nemen ook de Rainbow Ranch RV Park bij Bridal Falls. Op de weg ernaar toe is het al donker. Dit is ook weer een ervaring apart. De vorige keer hebben we alleen overdag gereden. Maar zoals bekend, is in Canada alles groot en ruim en zetten we de camper zonder problemen op zijn plaats.

Als we de dag nog eens evalueren dan concluderen we dat deze met vallen en opstaan is verlopen.

Vallen = slechte service van AVIS

Opstaan = super service van Four Seasons

Rond 22.00 uur (plaatselijke tijd) liggen we in bed. Het was weer een lange dag. Vanaf morgen begint het relaxen!